Door: Joost Brauer – programmaleider radio
Op mijn achtste kreeg ik een cadeau dat mijn leven zou veranderen. Al had ik dat nog niet meteen in de gaten. Tot dat moment dacht ik nog dat ik conducteur zou worden. Tijdens treinritjes naar opa kroop ik altijd in die rol: opende deuren, kondigde vrolijk stations aan en knipte zogenaamd kaartjes. Tot vreugde van een deel van de reizigers, maar tot ergernis van degenen die rustig hun krantje wilden lezen. Mijn ouders werden er gek van en misschien zit daar hun diepere gedachte voor de keuze van dat bewuste cadeau.
Gretig scheurde ik op de parkeerplaats bij zwembad West het cadeau open. Ik had net afgezwommen en mijn zwemdiploma gehaald. Nou ja: cadeau? Het was een simpel cassettebandje! Mijn eerste gedachte was – terwijl ik mijn hoofd zo bewoog zodat mijn rechter oor niet meer verstopt zou zitten met zwembadwater – wat moet ik met deze cassette?
In mijn herinnering bedankte ik mijn vader niet heel uitbundig. In de auto naar huis zag ik pas goed wat er op stond: VOF de Kunst Karaoke! OK, wordt dit mijn nieuwe bestemming? Is dit de richting waarin ik gepusht wordt? Moet ik soms mijn koffers pakken naar Japan? Ik had namelijk al best volwassen gedachtekronkels op mijn achtste, al zat het woord ‘gepusht’ zeker nog niet in mijn hoofd.
Was dus best teleurgesteld door die stomme cassette, totdat ik thuis nóg een cadeau kreeg. Een stuk groter ook! Daar houden achtjarigen van. Mijn gemoedstoestand werd in één klap beter! En helemaal op het moment dat ik het pakpapier er wild van afhaalde. Zo, dat viel op! Het was een lomp lelijk, plastic knalrood en felgeel geval: my first Sony! Een radiocassetterecorder compleet met microfoon! Pijn aan je ogen deed het!
Had toen nog niet meteen in de gaten dat dit lelijke apparaat mijn loopbaan zou gaan bepalen. Ik ging meezingen met VOF de Kunst. Alles- in-1: de Karaoke cassette bracht me bij het zingen, op zolder hoorspelen en radioprogramma’s maken en opnemen. En ik leerde radio luisteren. Heel veel luisteruren doorgebracht met deze ‘my first Sony. Dat trok me. Tot op de dag van vandaag krijg ik een behoorlijke kick als ik radio maak.
En dat begon toen. Door dat bewuste cadeau raakte ik besmet met het virus dat radio heet. Maar wat als ik toen mijn zwemdiploma niét had gehaald? Dan was ik waarschijnlijk toch conducteur geworden en had ik door de microfoon met veel plezier de stations aangekondigd.